«تنفس هواي تازه»، هفتمين رمان «جورج اورول» است كه به سال ۱۹۳۹ و در آغاز جنگ جهانی دوم چاپ شد. این رمان حال و هوای مأیوس‌کننده‌ي انگلستان پیش از جنگ را با اوضاع پس از جنگ مقایسه می‌کند.

مردی میانسالي که به یک‌باره از زندگی روزمره‌اش خسته شده و براي تنفس هوايي تازه، یاد ایام کودکی می‌کند. سیر زندگی مرد از کودکی تا بزرگسالی از زبان خودش و تصمیمی که می‌گیرد و ادامه‌ي ماجرا، انسان را به گذشته‌ای که ساده از کنارش رد شده ولی ته ذهنش هنوز وجود دارد، مي‌برد.

«جورج اورول» در اين اثر نيز همانند بسياري از آثار ديگرش به مسائل اجتماعي جامعه در قالب رمان مي‌پردازد. او خواننده را با خودش به سال‌ها قبل برده و در ستايش آن روزگاران سخن مي‌راند، سخناني بر علیه تکنولوژی كه انسانِ درگير روزمرگي را وارد آرامشي نوستالژیک می‌کند، آرامشي پیش از دنياي مدرن امروز و فرهنگ مترياليسم و تجمل‌گرايانه‌اش. «اورول» با  اظهار تأسف برای نابودي ذات و طبیعت زندگی انسان دیروز، برای آینده‌ي دنیا ابراز نگرانی می کند.